Het leven van Wilhelmina Drucker (1847-1925) was uitzonderlijk. Niet omdat ze opgroeide als buitenechtelijke dochter van een Amsterdamse naaister, Constantia Lensing, en een schatrijke, uit Duitsland afkomstige bankier, Louis Drucker, die Wilhelmina en haar zuster Louise nooit erkende. Dat kwam in die tijd meer voor, al was het ongebruikelijk dat zo’n kind dan toch de achternaam van de vader droeg. Dat de twee zusters na het overlijden van hun vader nauwelijks iets erfden, terwijl de kinderen die hij met een van zijn andere vrouwen had en wel had erkend, onderling een miljoenenerfenis konden verdelen, was vanwege het extreme verschil wel kras, maar op zichzelf ook niet zo bijzonder. Wat wél bijzonder was, is dat de toen 26-jarige Wilhelmina Drucker deze achterstelling niet nam en beschuldigende verhalen ging publiceren om haar oudste halfbroer, Hendrik Lodewijk Drucker, een jurist met politieke ambities, te dwingen een deel van de erfenis aan zijn halfzusters af te staan. Deze afpersingspoging lukte uiteindelijk ook nog: er kwam een schikking die haar voor de rest van haar leven financieel onafhankelijk maakte.

Een uitzonderlijke geschiedenis. Maar wat pas echt uitzonderlijk was, is hoe Drucker dat geld besteedde. Ze stelde het, samen met haar enorme werkkracht en gedrevenheid, in dienst van een radicaal feminisme. Gevormd in de socialistische beweging kwam ze tot de conclusie dat een daarvan onafhankelijke feministische politiek de beste weg was naar haar doel: de bevrijding van vrouwen uit hun stelselmatige onderschikking aan mannen. Was het de financiële onafhankelijkheid die het haar mogelijk maakte die machtsongelijkheid weg te denken? Zeker is dat zij erdoor in staat was tot het eind van haar leven aan dat doel vast te houden.