In Nederland zijn er verschillende plaatsen die aan Wilhelmina Drucker herinneren. Heel concreet is er het familiegraf Lensing op de begraafplaats Zorgvlied in Amsterdam, waar moeder Constantia Lensing en haar beide dochters Louise en Wilhelmina begraven dan wel bijgezet zijn. Er is haar archief, dat na haar dood verspreid raakte, maar dat enige jaren geleden uit de verspreide stukken die in de IAV-collectie in Atria te vinden waren is gereconstrueerd en dat inmiddels digitaal beschikbaar is.

Er zijn haar boeken, die zij naliet aan de gemeente Amsterdam ten behoeve van de Universiteitsbibliotheek, die, geheel onzichtbaar, in de bibliotheek van de Universiteit van Amsterdam zijn opgenomen – aan een beschrijving van deze collectie wordt gewerkt. Er is het flatgebouw voor werkende vrouwen in Den Haag, dat om Drucker te eren die al in de jaren 1890 pleitte voor het coöperatieve huishouden, de naam ‘Wilhelmina Huis’ zou dragen, dat weliswaar nooit gerealiseerd werd, maar waarvan de plannen en tekeningen (1925-1931) bewaard zijn gebleven. En er is het in 1939 onthulde monument ter nagedachtenis van Wilhelmina Drucker op de Amsterdamse Churchill-laan van de beeldhouwer Gerrit Jan van der Veen dat ‘de vrouw als vrije mensch’ voorstelt en dat er nog altijd staat. Bij dat standbeeld werd op 23 januari 1970 een korset verbrand door een feministische actiegroep die kort tevoren, op zoek naar een naam, bij Wilhelmina Drucker was uitgekomen. Dat die als bijnaam Dolle Mina zou hebben gehad was eigen fantasie, net als de suggestie dat Drucker een tegenstandster van het korset zou zijn geweest.

Deze hernieuwde belangstelling voor een eerdere generatie feministen leidde tot meer initiatieven die Wilhelmina Drucker in de herinnering terugriepen. Zo werd er in hetzelfde jaar dat Dolle Mina haar straatacties startte door het vrouwenblad Libelle een Wilhelmina Druckerprijs ingesteld die gedurende vijf jaar jaarlijks werd uitgereikt aan een persoon of groep die een belangrijke bijdrage aan de emancipatie van vrouwen had geleverd. En richtte de Nederlandse Vrouwen Raad in 1973 een reisfonds op om de aangesloten organisaties in staat te stellen internationale bijeenkomsten te bezoeken, en noemde dat het Wilhelmina Drucker Fonds. Verder werd Drucker in de meeste gevallen niet overgeslagen in de nieuwbouwwijken waar straten naar beroemde vrouwen werden vernoemd, zodat er in gemeentes verspreid over Nederland een Wilhelmina (of ook Mina) Druckerstraat, -laan, -erf, -pad, -hof of -hoeve is te vinden. En dan is er sinds 2009 in de Faculteit der Geesteswetenschappen van de Universiteit van Amsterdam de Wilhelmina Drucker leerstoel, een bijzondere leerstoel ‘Politieke Geschiedenis van Gender in Nederland’, die met ingang van 2014 wordt gesubsidieerd door de Wilhelmina Drucker Fundatie.