Elisabeth Baelde

Hoe weemoedig klinkt dit:

Het laatste nummer van „Evolutie”! - gewijd aan de nagedachtenis van haar, die er het leven aan gaf, die er de ziel van bleef, aan haar, die uit eigen leed, uit eigen droeve ervaringen, kracht wist te putten om voor anderen te streven en te werken en die, in „Evolutie , de uitkomst van haar denken op zoo eigenaardige wijze wist vorm te geven.

Op de vergaderingen van onzen Nationalen Vrouwenraad verscheen zij trouw. Toch staan mij, meer in t bijzonder, drie duidelijke beelden van Mevrouw Drucker voor den geest, die mij zeker altijd zullen bijblijven.

Het was tijdens de groote spoorwegstaking, toen wij met moeite Utrecht konden bereiken voor eene vergadering van den Nationalen Vrouwenraad!

De atmosfeer was vol spanning ! Er waren urgentie voorstellen op de agenda, die alle tongen in beweging konden brengen. Voorzitster en secretares waren wegens ziekte verhinderd te komen. Als lid van het Dagel. Bestuur stond Mevrouw Drucker onverhoeds voor de moeielijke taak onze vergadering te moeten leiden. Met kalme waardigheid, met eene zekerheid, die alleen een intuïtief gevoel voor wat recht en rechtvaardig is, geven kan, wist zij de geesten tot kalmte te brengen, alle moeielijkheden op te lossen, ons den juisten weg te wijzen, en precies aan te geven wat de Raad wel en wat de Raad niet mocht doen. Door haar viel de lont niet in het kruit!

Lange jaren zag ik haar zóó, als ik aan haar dacht! - Tot in 1913 op de Tentoonstelling „De vrouw" te Amsterdam. - Daar stond zij, bij de afdeeling 1813, in ouderwetsche kleeding. Het geleek een sprookje 1 - En die haar kenden, riepen tot elkander : „Heb je Mevrouw Drucker al gezien? Hoe goed ziet zij er uit!” en telkens, bij elk bezoek aan de tentoonstelling kon ik niet nalaten naar hare afdeeling te gaan om een oogje aan haar te wijden. Er straalde zoo iets bijzonders van haar uit!

En het laatste beeld is van de laatste ontmoeting op de Alg. Bestuursvergadering van den Raad, ten huize van Mevrouw van den Bergh-Willing, op 11 September 1.1. Het was toen alsof zij wat vermoeid zag, maar toch nam zij het woord om te waarschuwen tegen het opnemen van politieke vereenigingen als Leden van den Raad, en hoe levendig en sprekend is nog de uitdrukking van haar gelaat op de kiek, die van de aanwezigen is genomen daar buiten op dat heerlijke plekje. Men zag hoe zij nog. van dit samenzijn genoot!

Zóó zullen wij haar dus blijvend in de herinnering kunnen terug roepen ! De Nationale Vrouwenraad zal haar zeer missen, want, hoewel zij eene strijdster was die dikwijls op de bres stond, zij was wars van drijverij, en hare wapenen waren altijd eerlijk.