Welmoet Wijnaendts Francken-Dyserinck (Den Helder 1876-Den Haag 1956), (freelance) journaliste maar vooral ook feministe die, bestuurlijk zowel als persoonlijk, op tal van terreinen actief is geweest, onder meer in de strijd tegen de gereglementeerde prostitutie en de handel in meisjes, in de vrouwenkiesrechtbeweging, in de Vereeniging “Onderlinge Vrouwenbescherming”, in het salonfähig maken van de reformkleding, in de dierenbescherming, in de Vrijzinnig-Democratische Bond, in het Comité ter Bevordering van Geneeskundig Onderzoek vóór het huwelijk, in de Economische Bond en in de Vrijheidsbond waarin deze later opging, in de Nederlandsche Unie voor Vrouwenbelangen, in het Nederlandsch Padvindsters Gilde, in Eerste Nederlandsche Soroptimist Club (Den Haag), later ook in de landelijke Unie van Soroptimisten Clubs, en in de Club (later: Bond) van Vrouwen werkzaam in Bedrijf en Beroep.

Van zichzelf zei zij overigens al vroeg ‘een slecht vereenigingsmensch’ te zijn.

In de bestaande literatuur over Wijnaendts Francken-Dyserinck wordt steevast aandacht besteed aan haar herhaald pleidooi voor een vrouwendienstplicht, te vervullen in ziekenhuizen, het Rode Kruis, kraamklinieken, kinderbewaarplaatsen, of andere plaatsen waar vrouwen hun traditionele zorgtaken zouden kunnen leren en vervullen. Haar lid van de Volksweerbaarheid, en de schietlessen die zij nam – beide in de literatuur niet opgemerkt – suggereren dat haar, althans in 1902, een minder traditionele, wellicht zelfs militanter taakopvatting van vrouwen voor ogen stond.

Wijnaendts Francken-Dyserinck had zelf duidelijk het idee dat zij een biografie verdiende, en heeft daartoe een uitgebreid archief nagelaten (IAV-collectie in Atria, Amsterdam). Zij had gelijk. Helaas is het tot op heden bij aanzetten gebleven.